آنت
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آنْت/
شبه‌جمله[ویرایش]
آنْت
- شگفتا، زهی.
ضمیر[ویرایش]
آنَت
- آن.
- آنت برای آن است که ایشان‌اند گروهی که نمی‌دانند.«ترجمه‌تفسیرطبری»
کهن واژه[ویرایش]
- آنَت ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش یا کلمه آن - عت قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از اصطلاح فوق فرد یا شخص دائم سوگند بوده است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس