آنین
ظاهر
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /آ/نِین/
اسم
[ویرایش]آنین
- (قدیم): ظرف سفالی که در آن دوغ میریختند و حرکت میدادند یا میزدند تا کَره آن جدا شود.
- خُم کوچک سفالین که دوغ را در آن میریختند و آرام آرام تکان میدادند تا کره از آن جدا شود.
کهن واژه
[ویرایش]- آنین ممکن است در زبان معیار باستان به دو کلمه آن - نین قابل تجزیه است؛ که نین با تمدن نینوا و آنوبانینی مرتبط است. نام ایزد یا ملکهای بوده است.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس