آهنینه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهَنی/نهِ/

صفت نسبی

آهنینه

1. (قدیم): ظرف آهنی.

   آب که در آهنینه پخته باشند، سود دارد. «جرجانی»

کهن واژه

1. آهنینه ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آهنی - نهِ قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از آن بدست آمده از آهن یا متعلق به آهن بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس