آوازه‌افتادن

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آوازه/اُفتادَن/

مصدر فعل لازم[ویرایش]

آوازه‌افتادن

  1. آوازه در افتادن، شایع شدن؛ پخش و پراکنده شدن خبر.
    آوازه درافتاده که پیغامبری بیرون خواهد آمد. «ترجمه تفسیر طبری»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن