آوازه‌طلبی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آوازه/طَلَبی/

حاصل مصدر[ویرایش]

آوازه‌طلبی

  1. شهرت طلبی.
    آنچه اسفندیار را بدین نبرد هولناک بی‌سرانجام می‌کشانَد، حس آوازه‌طلبی است. «زرین‌کوب»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن