آوانگاری
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آوانگاری/
حاصل مصدر[ویرایش]
آوانگاری
- (زبان‌شناسی): نوشتن کلمات زبان با خط آوانگار.
- حوزه: (باستانشناسی، زبان‌شناسی، علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی): نظامی نوشتاری که در آن نشانه‌ها بیانگر صداهای منفرد زبان هستند.
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
«آوانگاری» هم‌ارزِ «phonography»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر ششم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶