آوانگاری
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /آوانگاری/
حاصل مصدر
[ویرایش]
آوانگاری
- (زبان‌شناسی): نوشتن کلمات زبان با خط آوانگار.
- حوزه: (باستانشناسی، زبان‌شناسی، علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی): نظامی نوشتاری که در آن نشانه‌ها بیانگر صداهای منفرد زبان هستند.
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن
«آوانگاری» هم‌ارزِ «phonography»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، دفتر ششم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶