آونگ

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوَنگ/

اسم

آونگ

1. (فیزیک): جسم سنگینی که به طنابی آویزان است و می‌تواند در طرفین نقطه آویز نوسان کند؛ پاندول.

   آونگ ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش یا کلمه آو - اَنگ قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از آن عادت داشتن به صفتی مانند چانه‌لقی بوده است.

2. ریسمانی که خوشه‌های انگور و دیگر میوه‌ها را به آن می‌بندند و از سقف می‌آویزند تا فاسد نشود. هر چیز آویخته، معلق.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن