آگین
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آگِین/
اسم[ویرایش]
آگین
- (قدیم): پَر، پتبه، پشم و مانند آنها، که بالش، لحاف، و تشک را با آن پُر می‌کنند. پُر، انباشته.
- در ترکیب با کلمات به معنی آلوده، انباشته، اندوده می‌آید: زرآگین، زهرآگین، گوهرآگین.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین