آیینه‌دار

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آیینه/دار/

صفت مرکب

آیینه‌دار

1. کسی که آیینه را در پیش عروس یا هر کس دیگر نگه دارد تا خود را در آن ببیند. آینه‌دار.
2. سلمانی، آرایشگر.

منابع

• فرهنگ لغت معین