اباحتی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِباحَتی/

صفت نسبی

اباحتی

1. بی‌توجه یا بی‌اعتقاد به محرّمات دینی. اباحت.

   هر که اعتقاد ندارد که این حرام و فسق است، اباحتی است. «جمال‌زاده»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن