اباحت
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /اِباحَت/
اسم مصدر
[ویرایش]
اباحت (فقه)
- مخیر بودن شخص مکلٌف برای انجام یا ترک ویزی. اباحة.
- مباح بودن، حلال کردن، روا دانستن.
- اعتقاد به جایز دانستن چیزی که انجام آن در شرع حرام است.
- به تکلیف اعتقادی نداشتن و انجام محّرمات را جایز دانستن.
کهن واژه
[ویرایش]
- اباحت ممکن است به دو یا سه بخش اَبا - حت یا اَ - با - حت قابل تجزیه باشد؛ که احتمالا حت در زبان عربی بجای عت جایگزین شده و مفهوم کلی از آن توجه مخاطب به سوم شخص مفرد یعنی انسانی بوده است.
برگردان‌ها
[ویرایش]
|
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس