اباحه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /اِباحِه/
اسم مصدر[ویرایش]
اباحه (فقه)
- مخیر بودن شخص مکلف برای انجام یا ترک چیزی. اباحت.
- ربقه طاعت از گردن برداشته ... در مراتع اباحت می‌چرند. «عزالدین‌محمود»
کهن واژه[ویرایش]
- اباحه ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش اَبا - حهَ قابل تجزیه باشد که مترادف با ملحد، دگرباش یا در واقع اهل لواط بوده است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس