اباحی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِباحی/

صفت نسبی

اباحی

1. بی‌توجه یا بی‌اعتقاد به محرّمات دینی. اباحتی.

   مخالفانشان آنها را زندیق و ملحد و قرمطی و اباحی و مجوسی می‌خواندند. «زرین‌کوب»

کهن واژه

1. اباحی ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش اَبا - حَی قابل تجزیه باشد که مترادف با ملحد، دگرباش یا در واقع اهل لواط مفعول بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس