اباحی
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /اِباحی/
صفت نسبی[ویرایش]
اباحی
- بی‌توجه یا بی‌اعتقاد به محرّمات دینی. اباحتی.
کهن واژه[ویرایش]
- اباحی ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش اَبا - حَی قابل تجزیه باشد که مترادف با ملحد، دگرباش یا در واقع اهل لواط مفعول بوده است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس