ابرا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبرا/

اسم مصدر

ابرا (حقوق)‎ (قدیم)‎

1. چشم‌پوشی کردن طلبکار از طلب خود، با میل و اختیار.
2. بهبود بخشیدن بیمار.

   ابرای اکمه و ابرص، معجزه عیسیٰ است. «عبدالرحمان‌جامی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن