ابنا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَبنا/

اسم

اَبنا

1. جمعِ ابن؛ پسران، فرزندان.

   مردی اهل بود ... به بصره آمده بود با ابنا و حاشیه و آنجا مقام کرده بود.‌«ناصرخسرو»

اسم مصدر

اِبنا (قدیم)‎

1. ساختن و آباد کردن.

   به هر دیار که بگذشت موکب میمونْش/ در آن دیار جز اِبنا نیاید از اَبنا. «مسعودسعد»

واژه‌های مشتق شده

• ابنای جنس، ابنای روزگار، ابنای زمان، ابنای عصر، ابنای نوع، ابنای وطن، ابناء‌السبیل، ابناء‌الزمان

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن