ابوالوقت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَبؤل/وَقت/

صفت

ابوالوقت (قدیم)‎ (مجاز)‎

1. (تصوف): عارف کامل که برتر از ابن‌الوقت است.

   به جمیع صفات و اخلاق الاهی متصف و متخلق باشد ... و بنابر این او را ابوالوقت گویند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن