اتاق‌دار

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اُتاق/دار/

صفت

اتاقدار

1. دارای اتاق (اتومبیل).
2. (منسوخ): خدمت‌کاری که در دربار پادشاهان یا خانه‌های بزرگان به نظافت و نظم بخشیدن به اتاق‌ها می‌پرداخت.
3. حوزه: [گردشگری و جهانگردی]: شخصی که اتاق‌های مهمان‌خانه/ هتل را تمیز و مرتب می‏کند.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخت

«اتاق‌دار» هم‌ارزِ «maid, housemaid»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر دوم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۶۴-۷۵۳۱-۳۷-۰