اثبات‌افتادن

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

• /اِثبات/افتادَن/

مصدر فعل لازم

اثبات‌افتادن (قدیم)‎

1. نوشته شدن، ثبت شدن.

   دو بیت که لایق این سیاقت بود، اثبات افتاد. «نصرالله منشی»

مترادف‌ها

• اثبات، اثباتاً، اثبات گرا، اثبات گرایی، اثبات شدن، اثبات کردن، به اثبات رساندن، به اثبات رسیدن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن