اجماع‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِجماع/کردن/

مصدر فعل متعدی

اجماع‌کردن

1. اجماع.
2. (قدیم): گِرد آمدن، جمع شدن.
3. (فقه): وحدت نظر پیدا کردن فقها درباره یک مسئله شرعی.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن