احبار

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَحبار/

اسم مرکب

احبار (قدیم)‎

1. دانایان، دانشمندان، علما. جمع حبر.
2. دانشمندان و پیشوایان دینی یهود.

   احبار و راهبان ... سرگرم نوشتن مطالبِ از میان رفته تورات بودند. «شفیعی کدکنی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین