ادبار

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /ادْبار/

مصدر لازم[ویرایش]

ادبار

  1. بدبختی، سیه‌روزی،
  2. پشت کردن، پشت به دشمن کردن و گریختن.

زبان دیگر[ویرایش]

  • بهاری

آوایش[ویرایش]

  • /اِدِبار/

اسم[ویرایش]

  1. اعتبار، اعتبار داشتن‌ چیزی در جای خود، معبتر، محکم.
    اِدِباره یوخ دووشَر.
    اعتبار ندارد می‌افتد.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین