ادبیات شفاهی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَدبیات/شَفاهی/

اسم مرکب

ادبیات‌شفاهی (ادبی)‎

1. مجموعه آثار فرهنگی رایج در بین مردم، چون شعر، داستان، افسانه، مَثَل، مَتَل، لطیفه، چیستان، و مانند آنها که بطور شفاهی از نسلی به نسلی منتقل می‌شود. ادبیات عامیانه؛ فولکلور.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن