ادیب

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /اَدِیب/

صفت

ادیب

1. آنکه در علوم ادبی تخصص دارد؛ متخصص ادبیات؛ سخندان، سخن‌شناس.
2. با فرهنگ، دانشمند؛ دانای علم و ادب؛ معلم، مربی.

کهن‌واژه

1. ادیب ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش اَ - دیب قابل تجزیه باشد، و اشاره به ته قضیه همراه با کنایه یا تعجب است.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس