ادیب
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /اَدِیب/
صفت
[ویرایش]
ادیب
- آنکه در علوم ادبی تخصص دارد؛ متخصص ادبیات؛ سخندان، سخن‌شناس.
- با فرهنگ، دانشمند؛ دانای علم و ادب؛ معلم، مربی.
کهن‌واژه
[ویرایش]
- ادیب ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش اَ - دیب قابل تجزیه باشد، و اشاره به ته قضیه همراه با کنایه یا تعجب است.
| ترجمه‌ها | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس