ارده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَردِه/

اسم

ارده

1. کنجد آسیا شده. حلوا ارده. کنجد کوبیده که با شیر یا عسل می‌خورند.
2. بسته‌ای هم از خوراک و شیرینی ... و ارده ... با خود آورد. «جمال‌زاده»

• بهاری

صفت نسبی بهاری

اَردهِ

1. مترادف «شوهره کسی بودن» در زبان فارسی، شوهرِشه، همسرِشه.
2. یاخچه اَر دِ.

   شوهرِ خوبی است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس