ارمغان
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- ترکی
آوایش
[ویرایش]- /اَر/مَغان/
اسم مرکب
[ویرایش]
ارمغان
- هدیه‌ای که مسافر از سفر می‌آوَرَد، سوغات، ره آورد. [۱]
- گفت طوطی را چه خواهی ارمغان/ کِارَمَت از خطه هندوستان؟ «مولوی»
کهن‌واژه
[ویرایش]
- ارمغان ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اَر - مُغ - آن قابل تجزیه باشد؛ و معنایی مانند شوهرِ مغ داشتن بوده است.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس
پانویس
[ویرایش]- ↑ Gölpınarlı, Abdülbâkir (1934), “Yunus Emre’de Öz Türkçe Kelimeler [Native Turkic words in Yunus Emre]”, in Türkiyat Mecmuası, volume 4