استحسان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /اِستِحسان/
اسم[ویرایش]
استحسان
- نیکویی از ریشه حُسن.
- (فقه): ترک قیاس توسط قاضی یا فقیه و انتخاب آنچه برای مردم آسان است و بر اساس ذوق و سلیقه جود.
مصدر متعدی[ویرایش]
- خوب دانستن، نیکو شمردن، پسند کردن[۱]، پسندیدن، نیکو جلوه دادن.
پانویس[ویرایش]
- ↑ فرهنگ لغت عمید
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن