استحسان
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /اِستِحسان/
اسم
[ویرایش]
استحسان
- نیکویی از ریشه حُسن.
- (فقه): ترک قیاس توسط قاضی یا فقیه و انتخاب آنچه برای مردم آسان است و بر اساس ذوق و سلیقه جود.
مصدر متعدی
[ویرایش]- خوب دانستن، نیکو شمردن، پسند کردن[۱]، پسندیدن، نیکو جلوه دادن.
پانویس
[ویرایش]- ↑ فرهنگ لغت عمید
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن