اهل‌دل

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /اَهل/دِل/

اسم مرکب

اهل‌‌دل (مجاز)‎

1. آنکه ذوق و عواطفِ رقیق دارد و به امور ذوقی می‌پردازد.
2. (تصوف): سالک، که به احوال درون خود توجه دارد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن