ایچ

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /اِیچ/

اسم[ویرایش]

ایچ

  1. در گویش گنابادی یعنی فریادی که هنگام درد و یا شکنجه از انسان خارج میشود. آخ و واخ.

قید[ویرایش]

  1. هیچ.
    فراوان شنید ایچ پاسخ نداد/ دلش خیره بینیم و سر پر ز باد «فردوسی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • بهاری

اسم[ویرایش]

اِیچ

  1. مترادف بنوش در زبان فارسی، که هنگام تعارف نوشیدنی خُنک یا گرم به مهمان گفته میشود.
    سَن‌ ایچ.
    شما بنوش.