باز

فارسی

ریشه‌شناسی

• فرانسوی

اسم

باز

1. دارای وضع و حالتی (در، پنجره و مانند آنها) که بتوان از طریق آن به درون جایی داخل شد یا چیزی یا کسی را داخل یا خارج کرد، گشوده. مقابل بسته.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

اسم

1. واحد طول که دو نوع است: از سرِ انگشتان تا آرنج.
2. فاصله دو دست موقعی که از طرفین گشوده شود.
3. اپاچ؛ پسوندی که به آخر برخی واژه‌ها افزوده می‌شود و معنای «تا این زمان» را می‌دهد مانند: از دیرباز.
4. بر سر افعال درآید به معنی دوباره، از نو: بازگشتن، بازیافتن.
5. پرنده‌ای شکاری با چنگال‌های قوی و منقاری کوتاه و محکم.

حرف اضافه

1. به سوی، به طرف.

صفت

1. گشاد، گشوده.

زبان دیگر

ریشه لغت

• فرانسوی

اسم

1. اجسامی جامد و سفیدرنگ و بسیار نمگیر که در آب بسیار حل می‌شوند و در اثر گرما خیلی زود گداخته می‌گردند.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن