باطله

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /باطِله/

صفت

باطله

1. از اعتبار افتاده و غیر قابل استفاده. باطل شده.
2. داغ. داغ باطله.

زبان دیگر

• بهاری

اسم

باطِله

1. مترادف آلوده شده در زبان فارسی؛ هنگامی صرف میشود که شخص در گِل و لای افتاده و کاملا آغشته باشد.

کهن‌واژه

1. باطله ممکن است در زبان معیار باستان به صورت باط - ائله قابل تجزیه باشد؛ و مفهومی مانند گروه ملاحده و فرقه باطنیه داشته است.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس