بالا
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /بالا/
اسم[ویرایش]
بالا
- قسمت بلند هر چیز، مقابل پایین، جایی بلندتر از اطراف خود، چنانکه پشته، تپه، و مانند آنها.
صفت فاعلی[ویرایش]
- بالنده، نمو کننده.
- زبر، فو.
قید[ویرایش]
- بلندی، ارتفاع.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
اسم[ویرایش]
- قد و قامت.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
- طول، درازا.
- پشته.
مثال[ویرایش]
- بالا بالاها پریدن کنایه از: بسیار جاه طلب بودن.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین