بر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /بَر/
اسم[ویرایش]
بر
- ضلع خارجی زمین یا ساختمان که به طرف کوچه و خیابان یا راه باشد.
- بوم و بر: زمین، سرزمین.
مصدر لازم[ویرایش]
- کنایه از: به هیچ شمردن، نابوده انگاشتن.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
اسم[ویرایش]
بُر
- ریشه فعل «بریدن»
- عمل جدا کردن ورق‌های بازی.
صفت فاعلی[ویرایش]
- در ترکیب به معنی «برنده» آید: چوب بر، آهن بر. ؛~خوردن جابه جا و در هم آمیخته شدن کارها یا ورق‌های بازی.
- میوه، ثمره
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
اسم[ویرایش]
- کنار، سینه، آغوش، کنار، طرف، جانب.
- ضلع خارجی زمین یا ساختمان که به طرف کوچه یا خیابان راه باشد.
- یخ نوشتن (بَ. یَ. نِ وِ تَ)
- بیر. ویر:
- حفظ.
- به خاطر نگاه داشتن.
- بر روی چیزی.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
بِرِّ
- نیکی، نیکوکاری.
بُرّ
- گندم.
بَرّ
- خشکی، دشت، بیابان.
- بار درخت، میوه.
صفت[ویرایش]
- نیکوکار، نکوکردار.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- لاتین
اسم[ویرایش]
- بلند.
- نزد.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین