بر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /بَر/

اسم

بر

1. ضلع خارجی زمین یا ساختمان که به طرف کوچه و خیابان یا راه باشد.
2. بوم و بر: زمین، سرزمین.

مصدر لازم

1. کنایه از: به هیچ شمردن، نابوده انگاشتن.

اسم

بُر

1. ریشه فعل «بریدن»
2. عمل جدا کردن ورق‌های بازی.

صفت فاعلی

1. در ترکیب به معنی «برنده» آید: چوب بر، آهن بر. ؛~خوردن جابه جا و در هم آمیخته شدن کارها یا ورق‌های بازی.

1. میوه، ثمره

• بر بن مضارع فعل بردن است.
• بر بن مضارع فعل بریدن است.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

اسم

1. کنار، سینه، آغوش، کنار، طرف، جانب.
2. ضلع خارجی زمین یا ساختمان که به طرف کوچه یا خیابان راه باشد.
3. یخ نوشتن (بَ. یَ. نِ وِ تَ)

1. بیر. ویر:
2. حفظ.
3. به خاطر نگاه داشتن.
4. بر روی چیزی.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

اسم

بِرِّ

1. نیکی، نیکوکاری.

بُرّ

1. گندم.

بَرّ

1. خشکی، دشت، بیابان.
2. بار درخت، میوه.

صفت

1. نیکوکار، نکوکردار.

زبان دیگر

ریشه لغت

• لاتین

اسم

1. بلند.
2. نزد.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین