بر

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /بَر/

اسم[ویرایش]

بر

  1. ضلع خارجی زمین یا ساختمان که به طرف کوچه و خیابان یا راه باشد.
  2. بوم و بر: زمین، سرزمین.

مصدر لازم[ویرایش]

  1. کنایه از: به هیچ شمردن، نابوده انگاشتن.

ریشه شناسی۲[ویرایش]

اسم[ویرایش]

بُر

  1. ریشه فعل «بریدن»
  2. عمل جدا کردن ورق‌های بازی.

صفت فاعلی[ویرایش]

  1. در ترکیب به معنی «برنده» آید: چوب بر، آهن بر. ؛~خوردن جابه جا و در هم آمیخته شدن کارها یا ورق‌های بازی.
  1. میوه، ثمره
  • بر بن مضارع فعل بردن است.
  • بر بن مضارع فعل بریدن است.

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پهلوی

اسم[ویرایش]

  1. کنار، سینه، آغوش، کنار، طرف، جانب.
  2. ضلع خارجی زمین یا ساختمان که به طرف کوچه یا خیابان راه باشد.
  3. یخ نوشتن (بَ. یَ. نِ وِ تَ)
  1. بیر. ویر:
  2. حفظ.
  3. به خاطر نگاه داشتن.
  4. بر روی چیزی.

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • عربی

اسم[ویرایش]

بِرِّ

  1. نیکی، نیکوکاری.

بُرّ

  1. گندم.

بَرّ

  1. خشکی، دشت، بیابان.
  2. بار درخت، میوه.

صفت[ویرایش]

  1. نیکوکار، نکوکردار.

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • لاتین

اسم[ویرایش]

  1. بلند.
  2. نزد.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن
  • فرهنگ لغت معین