بلد
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /بَلَد/
اسم[ویرایش]
بلد
- آن که راه را می‌شناسد و دیگران را راهنمایی می‌کند.
- جمع بلاد، بلدان، زمین، ناحیه، شهر.
- بِلَدْ: در گویش گنابادی یعنی یاد داشتن ، کاربلد بودن ، شناختن و آشنا بودن با محل و مکان ، کاردُرُست
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین