بهشتی

فارسی

ریشه‌شناسی

• فارسی

آوایش

• /بهِشتی/

صفت نسبی

بهشتی

1. اهل یا ساکن بهشت.

   کسی کاو شود کشته زین رزمگاه/ بهشتی بُوَد شسته پاک از گناه «فردوسی»

---

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی:heavenly
• supernal
• skyey
• paradisal
• olympiad
• heavenly

• elysian
• pheasant
• kingbird
• ambrosia
• houri

منابع

• شاهنامه