بهشتی

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /بهِشتی/

صفت نسبی[ویرایش]

بهشتی

  1. اهل یا ساکن بهشت.
    کسی کاو شود کشته زین رزمگاه/ بهشتی بُوَد شسته پاک از گناه «فردوسی»

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • شاهنامه