به‌آخر

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /بِه/آخَر/

اسم مرکب[ویرایش]

به‌آخر

  1. (قدیمی): سرانجام، عاقبت‌الامر.
    کار آن مسکین به آخر خوب گشت.‌«مولوی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن