پرش به محتوا

به‌آور

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /به/آور/

اسم مرکب[ویرایش]

به‌آور

  1. (قدیم): به یقین، یقیناً.
    کسی را که در دل بُوَد مِهر حیدر/ شود سرخ‌رو در دو گیتی به آور. «رودکی»

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن