بو

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /بو/

اسم

بو

1. عطر، رایحه، آن چه به وسیله بینی و حس شامه احساس شود.
2. امید، آرزو.
3. بُوْ: در گویش گنابادی یعنی بود ، هست

مصدر متعدی

1. درک کردن، دریافتن.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

اسم

1. در آغاز کنیه‌های عربی می‌آید: بوالقاسم، بوالفضل.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین