بو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /بو/
اسم[ویرایش]
بو
- عطر، رایحه، آن چه به وسیله بینی و حس شامه احساس شود.
- امید، آرزو.
- بُوْ: در گویش گنابادی یعنی بود ، هست
مصدر متعدی[ویرایش]
- درک کردن، دریافتن.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
اسم[ویرایش]
- در آغاز کنیه‌های عربی می‌آید: بوالقاسم، بوالفضل.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین