بو
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /بو/
اسم
[ویرایش]
بو
- عطر، رایحه، آن چه به وسیله بینی و حس شامه احساس شود.
- امید، آرزو.
- بُوْ: در گویش گنابادی یعنی بود ، هست
مصدر متعدی
[ویرایش]- درک کردن، دریافتن.
زبان دیگر
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
اسم
[ویرایش]- در آغاز کنیه‌های عربی می‌آید: بوالقاسم، بوالفضل.
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین