بیرون
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /بِیرون/
اسم[ویرایش]
بیرون
- فضایی که نسبت به فضای محدود و مشخصی گسترده‌تر و بازتر و از آن جداست، خارج.
- ظاهر یا قسمت یا سطح خارجی چیزی، آنسوی چیزی.
- محلی که برای وقت گذرانی به آن جا می‌روند.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین