بیل
فارسی
[ویرایش]
ریشه لغت
[ویرایش]- زبان معیار باستان
آوایش
[ویرایش]- /بِیل/
اسم
[ویرایش]
بیل
- (فنی): ابزار کفه‌دار دسته بلند برای کشاورزی، خاکبرداری و مانند آنها.
- ابزاری دارای دسته بلند و صفحه‌ای پهن و قاشق مانند که برای جا بجا کردن خاک و گِل بکار می‌رود.
کهن واژه
[ویرایش]
- بیل به زبان معیار باستان کلمه‌ای خالص بوده و احتمالا به معنی دانستن، بفهم، بدان یادبگیر و مانند آنها بوده است.
پسوندهای مشترک
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس