تجلی‌ ذات

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /تَجلی/ذات/

اسم مرکب[ویرایش]

تجلی‌ذات

  1. (تصوف): تجلی‌ای که مبدأ آن، ذات حق است بدون اعتبار صفات او.

مترادف‌ها[ویرایش]