تعبدی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /تَعبُّدی/

صفت نسبی

تعبدی (فقه)‎

1. ویژگی آنچه از روی تعبد و بی‌چون و چرا پذیرفته می‌شود.

   احکام دین، اصول دین، تعبدی هستند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن