تند

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /تُند/

صفت

تند

1. همراه با سرعت یا شتاب، مقابل کُند.
2. شدید، قوی، تیز، برنده، گلد، چالاک.
3. (چاشنی): دارای مزّه تندی، سوزنده، طعمی که دهان را بسوزاند، مانند: طعم فلفل.

زبان دیگر

ریشه‌ لغت

• پهلوی

صفت

1. بدخو، خشمگین.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن