حکمت‌نظری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /حِکمَت/نظری/

اسم مرکب

حکمت‌نظری (فلسفه‌قدیم)‎

1. آگاهی به احوال اشیا و موجوداتی که در دسترس انسان نیست، آگاهی به افلاک و مابعدالطبیعه، مقابل حکمت عملی.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن