خوالیگر
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- شاهنامه
آوایش[ویرایش]
- /خالی/گَر/
صفت[ویرایش]
خوالیگر
- اصطلاحی کهن و مبهم که شاید از دو بخش خالی - گر شکل گرفته باشد.
- بدو گفت اگر شاه را درخورم/ یکی نامور پاک خوالیگرم «شاهنامه»
مترادف ها[ویرایش]
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- شاهنامه