خود
فارسی[ویرایش]
گونههای دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- /خُود/
ضمیر[ویرایش]
خود
- (ادبی): در دستور زبان، ضمیر مشترک میان متکلم، مخاطب، و غایب.
- ضمیر مشترک که در میان متکلم، مخاطب و غایب مشترک است و همیشه مفرد آید.
- خویش، خویشتن، شخص، ذات، وجود.
- کلاه فلزی که سربازان به هنگام جنگ یا تشریفات نظامی بر سر گذارند. کلاه جنگی
––––
برگردانها[ویرایش]
ترجمهها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین