خود

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

آوایش[ویرایش]

  • /خُود/

ضمیر[ویرایش]

خود

  1. (ادبی): در دستور زبان، ضمیر مشترک میان متکلم، مخاطب، و غایب.
  2. ضمیر مشترک که در میان متکلم، مخاطب و غایب مشترک است و همیشه مفرد آید.
  3. خویش، خویشتن، شخص، ذات، وجود.
  4. کلاه فلزی که سربازان به هنگام جنگ یا تشریفات نظامی بر سر گذارند. کلاه جنگی

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن
  • فرهنگ لغت معین