پرش به محتوا

خود

از ویکی‌واژه

فارسی

[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری

[ویرایش]

ریشه‌ لغت

[ویرایش]

آوایش

[ویرایش]
  • /خُود/

ضمیر

[ویرایش]

خود

  1. (ادبی): در دستور زبان، ضمیر مشترک میان متکلم، مخاطب، و غایب.
  2. ضمیر مشترک که در میان متکلم، مخاطب و غایب مشترک است و همیشه مفرد آید.
  3. خویش، خویشتن، شخص، ذات، وجود.
  4. کلاه فلزی که سربازان به هنگام جنگ یا تشریفات نظامی بر سر گذارند. کلاه جنگی

––––

برگردان‌ها

[ویرایش]
ترجمه‌ها

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ بزرگ سخن
  • فرهنگ لغت معین