خوشبخت
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /خوش/بَخت/
صفت مرکب[ویرایش]
خوشبخت
- ویژگی آنکه به جهت داشتن مجموعهای از امتیازات و امکانات مادی و معنوی، در آرامش و رفاه زندگی میکند، یا جهت داشتن ویژگی روانی، از زندگی راضی است. مقابل بدبخت.
- نیکبخت، خوش اقبال.
––––
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین