خوشبخت

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /خوش/بَخت/

صفت مرکب[ویرایش]

خوشبخت

  1. ویژگی آنکه به جهت داشتن مجموعه‌ای از امتیازات و امکانات مادی و معنوی، در آرامش و رفاه زندگی می‌کند، یا جهت داشتن ویژگی روانی، از زندگی راضی است. مقابل بدبخت.
    خوشبخت از دو کلمه خوش - بخت شکل گرفته و به معنی دارنده بخت و اقبال نیکو‌ است.
  2. نیک‌بخت، خوش اقبال.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن
  • فرهنگ لغت معین