دل

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /دِل/

اسم[ویرایش]

دل

  1. (جانوری): قلب. جایگاه عواطف و احساسات در انسان.
  2. از اندام‌های درونی بدن جانداران که ماهیچه‌ای بوده و با حرکتی یکنواخت و پیاپی، خون را در بدن به گردش درمی آورد.

عامیانه[ویرایش]

  1. شکم.
  2. خاطر، ضمیر.
  3. دلیری، شهامت.
    دل دادن و قلوه گرفتن کنایه از: گرم گفتگوی دوستانه یا عاشقانه بودن.

ریشه شناسی۲[ویرایش]

دَل

  1. در گویش گنابادی یعنی ماده سگ.
  2. در گویش بهاری یعنی سوراخ کردن.

عربی[ویرایش]

  • [دَ لّ]
  1. ناز، کرشمه.
  2. روش نیکو، سیرت نیک.

مصدر لازم[ویرایش]

  1. ناز کردن.
  2. شیفته شدن، عاشق شدن.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین