دهری

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /دَهرِی/

صفت نسبی

دهری

1. (فلسفه قدیم): آنکه به ازلی بودن جهان معتقد است و دهر را منشأ همه چیز می‌داند.
2. کسی که زمان را ازلی و ابدی می‌داند و همه حوادث را ناشی از زمان می‌داند، ملحد، طبیعی.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن