زمان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /زَمان/
اسم[ویرایش]
زمان
- جریانی پیوسته، غیر انقطاع، رونده و بی آغاز و بی انجام که در طی آن، حوادثی برگشت ناپذیر از گذشته به حال تا آینده رخ می‌دهد. مقطعی از این جریان.
- وقت، مهلت، هنگام؛ دور، عهد؛ مدت، فصل.
- زمان گرینویچ: مرجع مقایسه‌ای زمان مناطق مختلف کره‌زمین بر مبنای نصف‌النهار گرینویچ که در حمل و نقل بین‌المللی و پرواز هواپیماها بکار میرود و ۵/۳ ساعت عقب‌تر از زمان در تهران است.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- از فارسی میانه zamān.در پارتی zamān یا žamānak و ارمنی باستان žamanak بوده است.
زبان دیگر[ویرایش]
- زبان.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن
- فرهنگ لغت معین