دوشیزه

فارسی

ریشه شناسی

• پهلوی

آوایش

• [دوش/اِیزِه]

قید

دوشیزه

1. معنی باستانی واژه یعنی رده پای آن کس که از مانعی مثل دیوار حیاط به داخل حیاط افتاده.

   دوشیزه به دو بخش دوش - ایز باضافه حرف ه ربط دهنده است‌. تفهیم کلمه یعنی فردی که مرتکب ورود غیر مجاز به حریم شخصی شده است‌.

   دوش : دیشب ؛ شب پیش . این واژه در پهلوی به همین شکل به کار می رفته است. دوش در برابر ( دی = دیروز ) است که در پهلوی دیگ dīg بوده است . نامه ی باستان ، ج ۳ ، داستان سیاوش ، دکتر کزازی ۱۳۸۴، ص ۱۸۱.

• (اِمصغ.)

1. دختر، دختر شوهر نکرده.

اسم

1. دختر بزرگسالی که ازدواج نکرده است و بانوی مطلقه.
2. دوشیزگی به معنای باکرگی نیست، باکره کسیست که رابطه جنسی نداشته چه زن چه مرد.

منابع

• فرهنگ لغت معین